“Ik zie mezelf als een geluksvogel”

Het is twee maanden na zijn tien uur durende operatie, en ruim een halfjaar na de diagnose alvleesklierkanker. En toch kan Adriaan (56) niet anders dan zichzelf als geluksvogel bestempelen. “Deze medaille heeft echt twee kanten. Natuurlijk was het zwaar, maar ik heb hoop kunnen houden. Ik besef dat dat niet iedereen gegeven is.”

Ruim een half jaar geleden kwam Adriaan terug van een heerlijke vakantie op Sardinië. Na een week kreeg hij flinke last van steken in zijn zij. “De huisarts greep adequaat in en uit een MRI-scan bleek al snel dat het niet goed was. Ik dacht niet aan kanker. Ik ben nog relatief jong, sportief, heb altijd gezond geleefd. Kanker, dacht ik, dat krijgen andere mensen maar niet ik.” Maar toen duidelijk werd dat er een tumor zat bij de alvleesklier, wist Adriaan dat het foute boel was. Hij kende de verhalen uit zijn vriendenkring en sloeg aan het googelen. “Dat kan je natuurlijk beter niet doen. Ik zag zoveel onheilspellende statistieken en prognoses, daar word je echt niet vrolijk van.”

Second opinion

Eerst werd op uitzaaiingen gecheckt. “Dat was misschien nog wel het spannendste moment in de behandeling. Ik wist dat er geen kans op een operatie was als ik uitzaaiingen had. En een operatie zag ik als de enige manier van genezing.” Gelukkig werden er geen uitzaaiingen gevonden, maar de chirurg maakte meteen duidelijk dat een operatie er hoogstwaarschijnlijk niet in zat. De slagader was namelijk volledig omgeven door de tumor. “Toen hoorde ik dat een studievriend van vroeger tegenwoordig professor en gezaghebbend pancreaschirurg is. Hij zag het meteen een stuk positiever in. Als de chemokuren aan zouden slaan en de tumor zou slinken, zag hij kans om te opereren. Het gaf me weer hoop, een houvast.” Adriaan is daarom fervent voorstander van een second opinion. “Natuurlijk is vertrouwen in het oordeel van een arts belangrijk, maar blijf ook luisteren naar wat je gevoel je ingeeft, een second opinion kan het verschil maken.”

Van vrees naar hoop

De cijfers spraken niet direct in het voordeel van Adriaan: de chemotherapie slaat weliswaar aan bij driekwart van de patiënten, maar bij slechts veertig procent van die groep wordt de tumor ook echt kleiner. “Maar daaronder zat een optimistische lading: als dat allemaal wel lukt zouden ze kunnen opereren, met een behoorlijke kans op succes.” Op naar de chemotherapie dus. De zwaarste kuur, Folfirinox. Die kon hij aan, omdat hij relatief jong en fit is. “Het was loodzwaar, het hakte er echt in. Het voelde soms of ik veertig graden koorts had en ik was daarbij ook nog continu misselijk. Daardoor had ik geen enkele eetlust meer. In korte tijd ben ik zo’n vijftien kilo afgevallen. Daardoor moest ik uiteindelijk aan de sondevoeding.”

Kans om te vechten

Adriaan had voor zijn ziekte een druk leven als vader van drie kinderen, partner bij een advocatenkantoor en voorzitter van een grote sportvereniging in Den Haag. “Het leven ging 24/7 door. Om daarbij ineens op de rem te trappen gaf dus nogal een omslag.” Tijdens de drie maanden chemotherapie kreeg hij tijd om na te denken. “Het heeft natuurlijk een enorme impact op het gezin. Mijn jongste zoon studeert bijvoorbeeld in Amerika, die moesten we het vertellen via Facetime. Dat is echt hartverscheurend. Mijn vrouw Margot en ik zijn ook meteen van alles gaan checken; de levensverzekering, huwelijkse voorwaarden en het testament. Je wilt toch dat het goed geregeld is voor het geval dat. Maar tegelijkertijd kregen we van meet af aan ook steeds sprankjes hoop: de tumor was niet uitgezaaid, mijn pijn verdween snel na de eerste chemo’s, ik kon van de morfine af, mijn tumormarkers gingen de goede kant op. Dat hield me op de been, ik was bezig met beter worden. Ik kreeg de kans te vechten, daar heb ik geluk mee gehad.” Ook zijn omgeving gaf hem veel kracht. “Ik heb ongelooflijk veel warmte en betrokkenheid om me heen gehad. Van meet af aan stroomden de bloemen, kaarten, boeken en cadeaus binnen, echt onvoorstelbaar. Wat mooi dat ik dat mee mocht maken; oude vriendschappen werden weer geïntensiveerd, Margot leerde mijn vrienden beter kennen, ons geweldige gezin werd nog hechter. In dat opzicht is het echt een bijzonder traject. Iets om dankbaar voor te zijn.”

Met een glimlach

Tot het einde toe bleef het spannend. Maar de tumormarkers van Adriaan daalden van 3800 naar 900, complicaties werden overwonnen en Adriaan ging zich steeds beter voelen. Hij werd goedgekeurd voor een operatie die uiteindelijk tien uur zou duren, uitgevoerd door drie chirurgen. Deze zogenoemde Appleby operatie wordt maar ongeveer tien keer per jaar uitgevoerd in Nederland. Daarbij zijn niet alleen de staart en de romp van de alvleesklier verwijderd, maar ook lymfeklieren, de galblaas, de milt en een slagader. Eenmaal thuis gaat het herstel voorspoedig. Binnenkort start Adriaan met vier aanvullende chemokuren. “Zo minimaliseren we het risico dat het terug komt. Niet fijn, maar wat moet dat moet. Ik sta er heel positief in, ik leef nu met de dag. Ik kijk met een glimlach de toekomst tegemoet. Als alles achter de rug is, geven we een mooi feest om iedereen te bedanken voor de hartverwarmende steun.”

Adriaan haalt hoop uit de spectaculaire vorderingen op het gebied van onderzoek naar alvleesklierkanker. “Lang was er weinig perspectief voor mensen met alvleesklierkanker, dat is volgens mij nu aan het veranderen. Het Deltaplan Alvleesklierkanker speelt daarin een belangrijke rol. Wie weet wat de komende jaren nog wordt bereikt. Ik hoop aan de goede kant van de statistieken te komen.”

Het Deltaplan Alvleesklierkanker maakt meer onderzoek mogelijk. Zo worden regelmatig nieuwe doorbraken bereikt. Help jij ook verder onderzoek stimuleren?

Meer ervaringsverhalen

“Door open te staan, hielp ik mezelf”

Een maand lang dacht hij dat hij het einde van het jaar niet zou halen. Gelukkig vielen daarna alle puzzelstukjes precies op de juiste plek voor Wouter (52). Zijn alvleesklierkanker was vergevorderd, maar bleek na chemotherapie operabel te zijn. Hij kan het nu navertellen. “Als dit vijf jaar eerder zou zijn gebeurd, was ik niet gekomen waar ik nu ben. De wetenschap was voor mij precies ver genoeg gevorderd. Ja, ik heb mazzel gehad.”

24 mei 2023

Wij lopen op 8 juli mee tegen alvleesklierkanker

“Een strijder, dat was Ramon. Hij vocht echt om nog zo lang mogelijk bij zijn gezin te zijn. Maar hij zei ook vaak: “Het is zoals het is. “ We zeiden voor zijn ziekte regelmatig tegen elkaar dat we maximaal moesten genieten in het leven. Ook van kleine dingen. Niet uitstellen, maar nú doen. Ramon zei nog wel eens: “Dat komt nog wel.” Maar dan overvalt zo’n ziekte je en is het ineens te laat.”

8 mei 2023

M, xx

Debbie (38) bleef tot het laatste moment strijdlustig nadat haar vader de diagnose alvleesklierkanker kreeg. Samen met haar zussen en haar moeder ging ze in de overlevingsstand: ze regelden van alles, struinden het internet af en zorgden dat ze er waren voor elkaar.

30 maart 2023

Bekijk alles