Met opgeheven hoofd
18 augustus 2021
Eind 2019 krijgt Ingrid Mars (56) de diagnose alvleesklierkanker. Na een bewogen periode, waarin ze haar ziekte en alle behandelingen zo positief mogelijk aan gaat, heeft ze inmiddels haar grote droom waargemaakt: ze liep een huttentocht in Oostenrijk. “Ik geniet echt weer van de kleine dingen, een bloemetje dat ik tegenkom of een mooi gesprek met familie en vrienden en natuurlijk de onvoorwaardelijke steun, zorg en liefde van haar vriendin Pien.”
Ingrid had een druk leven: ze werkte op de commerciële binnendienst van een groothandel en had daarnaast ook nog een eigen bedrijfje, waarmee ze buiten kookte en feestjes organiseerde. Toen ze langere tijd veel moe was, dacht ze er dan ook niet veel van. “Ik vond het niet gek, ik werkte ook heel hard. Tot mijn urine en ontlasting een andere kleur begonnen te krijgen. Ik zocht het op en vond via internet dat het mijn galblaas zou kunnen zijn. Ik liet mijn bloed prikken bij de huisarts.” Die huisarts vond hoge leverwaardes en stuurde Ingrid door naar het ziekenhuis in Zwolle. “Ik kon direct terecht. Maar nog steeds dacht ik niet dat er echt wat aan de hand was, ik was overtuigd van het idee van de galblaas.”
‘Ik zou er alles aan doen’
Op de echo ontdekte de arts een tumor in de kop van haar alvleesklier. “Mijn directe reactie was: oh, dus ik ben over drie maanden dood? Dat was mijn beeld. Maar de arts kon niets zeggen, hij wilde het eerst verder onderzoeken. Toen begon het circus te lopen.” Ingrid en haar vriendin waren natuurlijk beduusd en geschrokken. Maar ze gingen direct in de actiestand. “Hier zou ik niet aan onderdoor gaan, ik zou er alles aan doen om te zorgen dat ik geholpen zou kunnen worden.” De tumor zat ‘mooi’ in de kop van de alvleesklier en de artsen vonden geen uitzaaiingen. Ingrid kreeg de kans deel te nemen aan een studie, waarmee ze eerst een chemokuur kreeg en vervolgens een operatie. Maar eerst moesten haar bilirubine waardes omlaag. “Ik heb drie, vier weken zóveel pijn en jeuk gehad, ik wist gewoon echt niet waar ik het moest zoeken. Ik heb alle huis-, tuin- en keuken adviezen opgevolgd die ik hoorde, van insmeren met mentholzalf tot azijn zelfs. Gelukkig was ik op tijd stabiel en kon ik beginnen met acht kuren FOLFIRINOX. Eindelijk, aan de slag.”
‘Door onze puppy moest ik wel naar buiten’
Ingrid is een zelfstandige vrouw en het gemis aan controle in de situatie viel haar zwaar. “Niet alleen mijn gezondheid glipte weg, ook mijn familie en vrienden gingen ineens beslissingen over mij maken zonder me echt te betrekken. Over hoe ze voor me zouden moeten zorgen. En we hadden net een nieuw puppy, Kokkie, die opvoeding werd ook een uitdaging. Ik heb het heft in eigen hand genomen; via een groepsapp kon ik aangeven bij mijn familie waar ik wel en niet behoefte aan had. En ik ben heel veel gaan wandelen met Kokkie, goed voor ons allebei. Zij heeft er echt voor gezorgd dat ik sterk bleef; door haar moest ik er wel uit.” Na de chemokuur en een geslaagde operatie kon Ingrid thuis gaan herstellen. “Weer thuis was het gelukkig mooi weer. M’n zus was in de tuin aan het werk, m’n schoonvader kluste wat en Pien zorgde voor alles er omheen. Het was heel fijn om ze om me heen te hebben. Ik genoot van de kleine dingen.”
‘Als zeuren zou helpen, zou ik het de hele dag doen’
De positieve mindset van Ingrid is bewonderenswaardig. De acht kuren, de operatie en het herstel doorstond ze met opgeheven hoofd. “Mijn vader is overleden aan nierkanker. Hij zei altijd: ‘Als zeuren zou helpen, zou ik het de hele dag doen’. Maar ja, dat doet het niet, het heeft geen zin. Ik wilde gewoon het varkentje wassen.” Ondertussen las ze veel op internet en kwam zo ook Willem Brethouwer tegen. Ze herkende veel van zichzelf in hem. “Hij had het helemaal geaccepteerd; echt het idee ‘Dit overkomt me, hier kan ik niets aan doen. Nu zo positief mogelijk erdoorheen om het aan te gaan.’ Hij heeft me daarin echt geïnspireerd, ik zou de statistieken wel verslaan. Daarbij was ik in zulke goede handen in Zwolle, had echt het gevoel bij de beste artsen te zitten, alles werd met heel veel geduld uitgelegd. Ik heb me mede daardoor geen moment zorgen gemaakt, ook niet over de operatie. Er was geen plaats voor angst, het moest gewoon gebeuren.”
De levenskracht van Willem Brethouwer - In memoriam
‘Ik heb ook mooie nieuwe herinneringen gemaakt’
Ingrid voelt zich weer goed, had zelfs geen problemen met 1000 meter klimmen tijdens de eerste dag van de huttentocht wandeling in Oostenrijk met haar zus en zwager. “Ik voel me een geluksvogel en ik heb er zoveel van geleerd. Ik ga er ook meer op uit, de wereld is zo mooi. Ik weet niet wat me te wachten staat, dus ik pak mijn kans nu.” Ieder halfjaar heeft ze nog een controle. En die blijft toch spannend. “Aanstaande maandag heb ik mijn scan, de maandag erop de uitslag. Ja, dan slaap je wel even minder, hoor. Je weet gewoon niet wat er van binnen gebeurt. Maar over het algemeen kan ik het heel positief bekijken. Het is op momenten ook heel mooi geweest. Ik heb mooie nieuwe herinneringen, en heel veel liefde en steun om me heen gehad. Ook uit onverwachte hoek. Mijn drie adviezen: probeer zoveel mogelijk positief te blijven, doe als het mogelijk is mee aan een studie en neem een hond of een leenhond, haha.”
Ingrid deed mee aan een DPCG-studie naar de effecten van het inzetten van een chemokuur, voor een operatie (in plaats van andersom). Het Deltaplan Alvleesklierkanker maakt deze en meer studies mogelijk.
Help jij ons mee?
Meer ervaringsverhalen
Zijn verhaal levend houden
Kees, de vader van Lizzy, was 51, stond midden in het leven, keek uit naar zijn nieuwe baan, had net een nieuwe auto gekocht.8 februari 2024
Kanker bespreekbaar maken
Sinds Brenda (53) heeft gehoord dat ze alvleesklierkanker heeft, voelt ze zich af en toe een grote roze olifant. “Ik dender de porseleinen kast in, richt ravage aan en ga weer weg. Voor iedereen om me heen is het zo heftig iedere keer, maar ik moet het vertellen.”8 februari 2024
“De hele dag netflixen is niets voor mij”
Het is september 2021 als de nieuwste James Bond-film in première gaat: No time to die. Op die dag krijgt Pex te horen dat hij een tumor heeft in de staart van zijn alvleesklier. Op dat moment woont hij in Berlijn, waar hij werkt op de ambassade. De diagnose verandert zijn leven; hij verhuist terug naar zijn geliefde Leiden. Maar hij is er nog steeds, ‘no time to die’ werd zijn motto: “Ik blijf bezig met allerlei activiteiten, ik heb geen tijd om over een spoedig einde na te denken.”19 december 2023
